Er is iets vreemd aan de hand in ons land. Wetenschappers, artsen, betweterige columnisten en opiniemakers, adviesclubs, raadsleden, staatssecretarissen en wethouders… Ze wijzen allen eendrachtig naar dezelfde schuldige. Ja, dat wij collectief te zwaarlijvig zijn, is aan één ding te wijten. Het is allemaal de schuld van de voeding.
door Ubel Zuiderveld, column
Lekker overzichtelijk, één boosdoener, een compact vijandsbeeld. Dat bekt ook lekker in de media. Je kunt fijn naar één heel zichtbare vijand wijzen. Zij hebben het gedaan, kijk daar staan ze. Zie je wel? Die pizza daar op dat stoepbord. Die hamburger dáár in die lichtbak. Dat patatje mayo dat daar wandelt… Zie je wel, daar die vrouw met dat bakje… Nou, als zij zo doorgaat zal ze haar slanke figuur snel kwijt zijn… Genieten, wat nou genieten? Die pizza, die hamburger, dat frietje. Ze maken ons allemaal dikker en dikker, ongezonder en ongezonder.
Elimineren uit het straatbeeld
Als je een vijandsbeeld schept is beleid lekker makkelijk. De schuldige moet simpelweg geëlimineerd worden. Uitgeschakeld. Dus moet al die voeding weg. Verdwijnen uit het straatbeeld. Weg uit de schappen. Korte metten met pizza’s, hamburgers, friet, Mars, Bounty en Coca-Cola. Worteltjes zullen we eten! Waterige komkommers dauwen we de burgers door de strot! Ja, ze zullen verdomme op blaadjes sla kauwen tot ze een ons wegen!
Onze voeding is een zegen
Volkomen flauwekul natuurlijk dat voeding de schuld heeft. Sterker, het huidige brede en relatief betaalbare voedingsaanbod in ons land is een zegen. Ja, ook de industriële voeding. Dankzij houdbare en bewerkte producten valt er altijd en overal wat te bikken. Wat een weelde, wat een rijkdom! Iedereen lijkt wel vergeten dat zo’n royaal voedselaanbod voor jan en alleman helemaal niet vanzelfsprekend is. Periodes van honger en gebrek domineren de Europese historie. Sla er de geschiedenisboekjes maar eens op na.
4000 kilocalorieën op een dag
Voeding kan er niets aan doen dat wij ons vol vreten. Trouwens, eten wij wel werkelijk meer dan vroeger? Ik betwijfel het sterk. Als ik mij niet vergis, was een dagelijkse consumptie van zo’n 4000 kilocalorieën in de jaren ’50 van de vorige eeuw niet ongewoon. Maar ja, toen werkten wij nog in de fabriek of op het land. Niet de voeding is de schuld, maar het feit dat wij veel minder kilocalorieën verbranden. De schuld ligt bij ons. Bij mij en bij jou zelf.
Niet meer trappen op fatbike
Wij zijn collectief inactief geworden. We bewegen mijlen en mijlen minder dan vroeger. Onze werkplek is de stoel achter onze computer. Kinderen spelen geen spelletjes meer in speeltuinen. Ze spelen op hun smartphone. Zelfs maken we geen avondwandeling meer naar de bioscoop. Want we netflixen liever onderuitgezakt op onze banken. Als klap op de vuurpijl, bewegen onze fietsen nu óók nog eens helemaal vanzelf. Trappen tegen de wind hoeven wij niet meer. Degene die het woord fatbike bedacht had zonder meer een morbide gevoel voor humor.
Overheden ontmoedigen verbranding
Ook overheden ontmoedigen op grote schaal het verbranden van kilocalorieën. Bijna niemand hoor ik daarover, zeker de wethouders en de raadsleden niet die ten strijde trekken tegen de voeding. Wat is er nog over van bewegingsonderwijs? Sporten en muzieklessen op school, ’t is allemaal mondjesmaat, karig en afgeknepen. Overal in het land hebben sportclubs het financieel moeilijk. Overheden beknibbelden er lustig op los: ze legden de collectieve verbranding mede aan banden.
Lessen in verbranding
Meer verbranding, dat is wat we nodig hebben! Zoals lessen over verbranding bij biologie. Ieder kind moet weten hoe intensief hij zijn lichaam moet opstoken nadat hij een frappuccino soldaat heeft gemaakt. Op school en sociale media moet hem en haar geleerd worden op welke manier je een geglazuurde donut verbrandt. Hen moet verteld worden dat dit met een blaadje sla, een wortel of komkommer flink wat sneller gaat.
Ik hoor het de biologieleraar zeggen: “Kees, als je vandaag lekker lang wilt sporten, kun je beter een Big Mac nemen. Een dikke vijf kilometer hardlopen en het is alsof je ‘m niet hebt gehad.” Verbranden moeten we! We hebben geen overheid nodig die voeding verbiedt, maar een overheid die de verbranding stimuleert.
Eén swipe naar een hamburger
Maar goed. Voorlopig krijgt de voeding de schuld. Tegen voeding worden wettelijke maatregelen voorbereid. Onze overheid gaat voeding aan banden leggen. Voeding moet het nou maar eens écht goed voelen. Enfin, als mij mijn hamburgertje wordt ontnomen, ga ik ondergronds. Eén swipe op de telefoon en er staat een dampend broodje hamburger aan mijn voordeur. Misschien moet ik wat grootverpakkingen chocolade inslaan bij Amazon? Heb ik altijd wat achter de hand. Zal ik voor mijn friet dan toch maar een Airfryer gaan kopen? Als voeding wordt ingedamd, moet ik mijn maatregelen nemen.
Verbied voeding en oogst leegstand
Gemeenten die voeding willen verbieden, snijden zichzelf in de vingers. Omzet verplaatst zich naar online. Nog meer foodomzet komt daarnaast bij supermarkten terecht. Omzet, die voorheen werd behaald door charmante kleine snackbars en foodzaakjes met verboden voeding. Trouwens, eten zal onherroepelijk duurder worden door voeding aan te pakken, omdat de concurrentie afneemt.
Beste wethouders en raadsleden van Nederland, ik waarschuw maar vast even. U krijgt bovendien te maken met foodforenzen. Uw jeugd gaat wel een dorp verder zijn hamburger met friet halen. Trouwens, bent u erop voorbereid dat de leegstand in uw winkelcentra extreme vormen zal gaan aannemen? Want wie trekken er nu doorgaans in die leegkomende modewinkels in uw stad of dorp? Juist ja, verkopers van de voeding die u steeds als de boosdoener aanwijst.
